Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Normaal gesproken typ ik de meeste blogs zo achter elkaar door, maar dit keer is het anders. Ramon en ik gaan namelijk trouwen.
Tekens
“Hoestnou?” Mijn broertje stuurt me een berichtje via Facebook en we praten even over wat we gaan eten vanavond, wat we komende week gaan doen en hoe mooi het weer is. Ies vraagt hoe het met Ramon gaat. Nieuwsgierig als hij is, vraagt hij mij waarom Ramon net eigenlijk naar mama belde. Ik heb natuurlijk geen idee, maar “de radertjes” beginnen te werken. Stel je toch eens voor… we gaan een paar dagen naar zee.. we hebben een loveshoot geboekt… het zal toch niet? Vrij snel stop ik het idee weer weg, want ik heb al vaker gedacht dat ik misschien gevraagd zal worden en telkens bleek het niet zo te zijn.
Vakantie
We komen aan in het vakantiehuisje. Een paar maanden geleden heb ik een huisje geboekt, vlakbij het strand, omdat we zin hadden in een minivakantie voordat ons drukke trouwseizoen begint. Het huisje blijkt 100% mee te vallen; lekker ruim, lekker licht en vlak bij het strand. We pakken onze spullen uit en gaan lekker buiten zitten in de zon. Nadat we gnocchi met strooikaas (lekker culinair) hebben gegeten en Ramon de afwas in de vaatwasser (jawel!) heeft gezet, besluiten we naar het strand te lopen.
Zonsondergang
Het is prachtig weer, lekker warm, waanzinnig mooie pastelkleuren en relatief weinig mensen op het strand. We besluiten om vandaag “naar rechts” te lopen, want je kunt natuurlijk altijd op twee manieren het water volgen. Tijdens de hele wandeling kijk ik naar beneden, omdat ik talloze mooie schelpen zie liggen. Na een minuut of vijf (zodra er dus geen schelpen meer liggen) draaien we ons om en komt Ramon met de zin: “weet je nog dat ik laatst zei dat ik bij onze eerste ontmoeten meteen wist dat jij de ware was”? Ik denk: ” ja Ramon, hou nou maar op met romantisch doen, laten we verder lopen, want dit voelt een beetje ongemakkelijk”. Ik draai me om, om eigenlijk verder te lopen en ja hoor: Ramon gaat op zijn knie. De alombekende zin “Wil je met me trouwen” komt naar voren en ik zeg, eigenlijk best wel voor mijn beurt: “ja!”. (En ja, natuurlijk moest ik een traantje wegpinken). En de ring… lieve mensen, de ring! : )
Terugwandelen
Terwijl we weer naar het huisje teruglopen, de wandeling was namelijk eigenlijk direct wel over, praten we over alle dingen die hij de laatste weken niet met mij heeft kunnen delen. Bij elke stap houdt ik mijn hand recht voor me uit, continu kijkend naar “De Ring”. Ramon en ik kletsen over werkelijk alles, normaal gesproken, maar nu moest hij achter mijn rug om “mijn hand” vragen, moest hij talloze winkels af voor die ring, hem kopen, hem verstoppen, hem meenemen naar het huisje, het strand, de bewuste plek…. Eindelijk kunnen we lachen om al die mysterieuze momentjes. “Weet je nog dat je naar de stoffenmarkt ging met Vivian? Toen ben ik de ring gaan halen. Weet je nog dat ik deze week bij Jeroen ging lunchen? Toen ben ik om je hand gaan vragen. En weet je nog dat ik een beetje awkward deed toen je ineens vroeg of je ketting in mijn tas mocht? Toen zat het ringendoosje dus in mijn tas!”
Telefoon
Het mededelen aan de wereld was nog het meest maf. Mensen die de telefoon niet opnamen, mensen die je later even moest terugbellen, omdat ze in gesprek waren, mensen die je drie keer achter elkaar moest zeggen: “ik ga trouwen!”, omdat de verbinding niet helemaal optimaal was en daarna alle “geniet ze van deze week!”. Als er 1 ding is die ik iedereen zou willen laten weten is het dat Ramon en ik vanaf nu niet meer gaan genieten dan eerder, we gaan evenveel genieten. We hopen dat er helemaal niets anders wordt nu, nooit niet : )
Fotograaf
De meest gestelde vraag tot nu toe is eigenlijk niet hoe Ramon mij ten huwelijk vroeg, maar wie ons gaat fotograferen. Zodra we iemand hebben laten we het horen. Op dit moment zijn er nog 0 beslissingen gemaakt, dus alle opties staan nog open ;)
